کلیات دستور زبان فارسی

دستور زبان یا گِرامِر (زبان یونانی باستان: γραμματική) مجموعه قوانین و ضوابط حاکم بر ساختار واژه‌ها، جمله‌ها، واج‌ها و آواها و معناها در زبان است. به عبارت دیگر؛ دستور زبان مجموعه قواعد و آیین‌هایی است که اهل زبان آن‌ها را به‌طور قراردادی و دسته‌ایی، مجموعه‌ای (همکاری دسته جمعی)، و تکاملی (نقاشی، خط میخی و…) فراگرفته و زبان‌ آموزان، برای درک بهتر گفتار و نوشتار اهل زبان، آن را می‌آموزند.^[۱] در تقسیم‌بندی‌های سنتی، دستور زبان به‌ طور کلی از دو شاخه‌ی واژه‌شناسی (صرف) و جمله‌شناسی (نحو) تشکیل شده‌ است. صرف و نحو با هم دستورِ یک زبان را تشکیل می‌دهند؛ ولی امروزه دستور زبان را، که زیرشاخه‌ای از دانش زبان‌شناسی به‌شمار می‌آید، دارای بخش‌های آواشناسی، واج‌شناسی، صرف، نحو و معناشناسی می‌دانند.

دستور زبان فارسی یا دستور زبان پارسی مجموعه قواعدی است که ویژگی‌ها و توانایی‌های زبان فارسی را نشان می‌دهد. دستور زبان فارسی با بسیاری از زبان‌های هندواروپایی شباهت‌هایی دارد، به‌خصوص زبان‌هایی که از ریشه زبان‌های هندوایرانی هستند.

سر فصل ها و مهارت های کلیات دستور زبان فارسی عبارت اند از :

• تعریف
• کاربرد اصطلاحات
• تاریخ
• گسترش دستور زبان
• چارچوب دستور زبان
• آموزش

* علاقه مندان به دوره آموزشی کلیات دستور زبان فارسی می توانید منابع را به صورت فصل بندی از وب سایت ۲ac.ir خریداری و دانلود نمایید و یا دوره کامل همراه با ارزیابی و گواهینامه معتبر از وب سایت ۹ac.ir ثبت نام نمایید تا بسته آموزشی برای شما ارسال گردد.

* توجه نمایید از زمان تهیه اشتراک ۶۰ روز مهلت دارید تا آزمون را  به پایان برسانید.